WALKINN’ WITH ROBBIE KOUWENBERG

Ik was iemand die nooit echt wist wat hij precies wilde worden. Toen ik begon op de HAVO zijn de beroepen brandweerman en politieman zeker voorbijgekomen. Later kwam ik er tóch wel achter dat techniek heel interessant is. Van mijn oom kreeg ik een computer en daar heb ik de leukste dingen mee uitgehaald. Ik heb mijn eerste applicatie geprogrammeerd en één van de eerste spelletjes in Visual Basic. Toen ik in contact kwam met programmeren, wist ik dat ik daar mijn passie van zou maken.

Dat is de applicatie geweest voor een grote supermarktketen. Die ging naar België toe en moest daarom haar prijzen vergelijken met alle prijzen van winkels om hen heen. Ik heb een applicatie gemaakt die dat voor de keten kon doen. Aan het begin van de dag kreeg ik een heel groot prijzenbestand en dat moesten we af gaan zetten tegen onze eigen productprijzen en een ideale prijsberekening doen. Dat was een erg complex verhaal.  

Op de opleiding HBO-Hogere informatica kreeg ik op een gegeven moment de opdracht ‘maak een programmaatje genaamd Space Invaders’. Lekker old-skool. Ik kwam er snel genoeg achter dat het platform waarop we programmeerden ook 3D ondersteunde. Conclusie: een presentatie van Space Invaders in 3D, door mij. De reacties waren heel positief!

Omdat ik daar de keuze heb om te groeien en dan vooral te groeien in de richting die ik wil. Ik wilde graag meer verantwoordelijkheid, meer kennis en ontwikkeling. Dat is bij een grotere organisatie minder makkelijk. Binnen Innvolve heb ik daar de mogelijkheid voor gekregen en om me zowel op technisch-gebied te ontplooien als met collega’s leuke dingen te doen en te bouwen. Vanaf de aanloop van een project tot aan de eerste release van een product denk ik met de klant mee.

Je hoeft maar een vraag te stellen aan collega’s en ze springen er bovenop; ze willen je altijd helpen. Iedereen staat voor elkaar klaar en dat is zo ontzettend leuk om met een team te kunnen doen. Ongeacht of het techneuten zijn, iemand van sales of iemand van HR, ze zijn altijd in voor een gesprekje. Een familie; zo voelt het wel!  

Het project waar ik nu op zit. Ik ben gevraagd om namens Innvolve de complete applicatie, de kern van een bedrijf, compleet te herschrijven en daar een nieuw Microservice-platform neer te zetten. Dat is een kwestie van heel veel timemanagement; marges opnemen en voorzichtig keuzes maken.  

Innvolve heeft mij op een bepaalde manier rust gebracht. Rust om mijn eigen ding te kunnen doen en mijn eigen tempo te kunnen kiezen (al is dat de hoogste versnelling die ik ken). Je hebt mogelijkheden om je te ontplooien, je pakt projecten op die bij je passen en je kunt meedenken in de organisatie. Ik kan bij wijze van spreken bij Ruud aankloppen met ‘Ruud, als we dit morgen gaan doen, dan hebben we een mooi resultaat’ en dan wordt daar écht naar geluisterd.

Ik heb altijd de intentie gehad om Solutions-architect te worden en ondertussen ben ik dat (!). Wil ik misschien doorgroeien naar de business; de CTO-kant opgaan? Of misschien trainingen geven? Dat lijkt me allemaal ontzettend leuk, dus ik weet het eigenlijk nog niet. Toen ik van school kwam heb ik me al eens afgevraagd of ik ooit les zou gaan geven. Ooit zei een collega tegen mij; ‘’jij bent degene die je carrière bepaalt. Net als auto rijden moet je zelf het gaspedaal indrukken en bepalen welke richting je opgaat’’.

Twee andere ervaren collega’s en ik begeleiden drie trainees; wij zijn hun ‘techmates’. Onvoorstelbaar hoe hard deze jongens gaan. We hadden eerst ingeschat dat ze binnen een half jaar getraind zouden zijn voor Software Developer en Azure DevOps erbij, maar ze weten het gewoon binnen een aantal maanden al voor elkaar te spelen.

Dat is vanaf de dag dat ze begon te kruipen en spelen toch wel dat ik éven de tijd neem om met mijn dochtertje te spelen. Dat blijft toch superleuk!